Εντροπία

"Εντροπία: η εκτατική μεταβλητή ενός θερμοδυναμικού συστήματος. Η έννοια της εντροπίας είναι μία από τις σημαντικότερες έννοιες στις φυσικές επιστήμες, λόγω της διατύπωσης του Δεύτερου Θερμοδυναμικού Αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο σε μία μεταβολή ενός απομονωμένου συστήματος η εντροπία αυξάνεται πάντοτε."

Εγώ δεν καταλαβαίνω απ αυτά τα πράγματα. Εμένα απλά μου είπανε οτι εντροπία πάει να πει πως οτι γίνεται δεν ξεγίνεται. Αυτό.

Αχ Ελβίρα μου...

Ωραίο το προηγούμενο ποστ, αλλά οτι γίνεται δεν ξεγίνεται. Εσύ να γυρίσεις δεν γίνεται,εγώ να σταματήσω να ζητώ δε γίνεται. Εσύ να γίνεις άλλος δε γίνεται κι εγώ να σταματήσω να πονάω δε γίνεται.

Οι ήπειροι να έρθουν πιο κοντά δε γίνεται.

Γι αυτό και χώρισα.

Μαζί και χώρια

Μόλις χθες γύρισα απο Φρανκφούρτη.

Πάλι ταξίδι. Φέτος έχω ταξιδέψει τόσο πολυ...

Και στο ορκίζομαι, ήρθα μέχρι εκεί αποφασισμένη.

Δεν γίνεται άλλο, αφού εσύ έφυγες εγώ γιατί να μένω.

Και ήμουν σίγουρη οτι παίρνοντας το αεροπλάνο της επιστροφής θα έβγαζα μια ανάσα ανακούφισης κι όλας.

Και μετά χτύπησε η πόρτα. Μπήκες μέσα σα να μην έφυγες ποτέ, σα να μην ξέχασες το φιλί μου ούτε για μια μέρα.

Όχι, δεν είσαι ο τύπος που με παρασέρνει και με βάζει στη δίνη του. Όχι, μη ζηλέψει κανείς σας. Δεν είναι ένας μυστηριώδης τύπος το αγόρι μου, δεν είναι ένας άλλος επαναστάτης χωρίς αιτία, ούτε σέξυ διαστροφικός σύντροφος. Δεν μου δίνει τα φώτα του για το τελευταίο κύμα μουσικής ούτε θα συζητήσουμε ποτέ για την επετειακή έκδοση της "Μπαλάντας του Λυπημένου Καφενείου". Όχι. Δεν μου δίνει τίποτα δικό μου.

Μου δίνει τον εαυτό του κι αν θέλω τον παίρνω.

Κι εγώ μάλλον θα περιμένω.

Μέχρι την επόμενη κρίση.

"Wenn wir zusammen sind, ist alles andere pupsegal."

ακροβάτης

Ακροβατώ.
Προσπαθώ να κρατηθώ ανάμεσα σε εποχές, συναισθήματα, λέξεις. Κάνω πως δεν ξέρω τίποτα, δεν ακούω τίποτα και τίποτα δεν με αγγίζει. Αλλά όσο κι αν τον μισώ τον χειμώνα, και πάλι για αυτόν θα γράψω. Θα σου πω πόσο άδικο είναι τα καλοκαίρια να φεύγουν και οι χειμώνες να μένουν, ακριβώς όπως οι εικόνες καρφιτσώνονται στο νου και τα λόγια ξεθωριάζουν. Θα σου πω πόσο με πονάει να με βαραίνει μία εποχή, σαν το βάρος που νιώθω όταν κρατάω υποσχέσεις που με υπερβαίνουν. Γιατί είμαι άνθρωπος. Και κρυώνω το χειμώνα. Και παγώνουν τα πάντα μέσα μου, και μη με αδικείς. Θα σου πω πόσο δύσκολο είναι να κρατιέμαι απο μία εποχή που κρατάει τόσο λίγο, μόνο και μόνο για να αντέξω τόσους μήνες κενής επιβίωσης.
Θα σου πω για τα λόγια που είναι τόσο μικρά και τι να πεις σε έναν άνθρωπο που κρυώνει για να του ζεστάνεις την ψυχή? Τα λόγια δεν γιατρεύουν.
Με λίγα λόγια, θα σου πω πόσο μου λείπεις και πόσο δύσκολο μου είναι να ακροβατώ σε τεντωμένο σκοινί που ξεδιπλώνει όλο και περισσότερα χιλιόμετρα.