Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

σαχαρα

Θα γίνω σιγά σιγά σαν αυτούς που
χάθηκαν,
που,
εξατμίστηκαν,
που,
ο μύθος λέει κάτι γι΄αυτούς.
Όχι για το μύθο,
ποτέ,
μόνο για την ψυχή.
Θα φύγω την ώρα που ο ήλιος θα πέφτει,
την ώρα εκείνη που κάθε γωνιά της γης αυτής
τυλίγεται με ένα πέπλο μυστηρίου για λίγα δευτερόλεπτα
και σταματάς να ανασαίνεις,
θα φύγω με βήμα αργό,
με χαμόγελο σταθερό,
και δεν θα ξαναγυρίσω.
Θα φύγω με την αιμόφυρτη ψυχή μου στα χέρια,
και θα ψάξω ίαση σε καυτές ερήμους,
σε σκηνές πολύχρωμες βρώμικες,
σε αστέρια σαν φανάρια φωτεινά,
και σε αέρηδες που σκόνη σηκώνουν.
Θα την γιατρεύω την ψυχή μου λίγο λίγο,
με τσάι και φύλλα μέντας,
θα την τυλίγω με άσπρα κουρέλια λινά και θα της λέω,
ξεκουράσου.
Ο μύθος θα λέει
πως
με είδανε σε ερήμους να σέρνω την ψυχή μου με το ένα χέρι,
με τ' άλλο ένα ξύλο να κρατώ,
για να γράφω τις φωνές του μυαλού μου στην άμμο.
Στο Κάιρο να πίνω σαμπάνια σε μέρη σκοτεινά,
να μου γεμίζουν το ποτήρι ξανά και ξανά
άνθρωποι με τουρμπάνια και πλάτες ευθείες,
κι εγώ να γελώ να γελώ να γελώ,
η ψυχή μου στο κάθισμα πλαι να κοιμάται ήσυχη,
κι εγώ να μιλώ να μιλώ να μιλώ,
θα λένε,
άγνωστος ήτανε,
μα την διασκέδαζε φαίνεται.
Σ' έναν πύργο ψηλό,
κουλουριασμένη,
του μουεζίνη το λυγμό να αφήνω να μου κάνει κόμπο την ψυχή.
Ο μύθος θα λέει,
άλλαξε γλώσσα,
άλλαξε μάτια,
δεν ξέρουμε πια και που πήγε,
μόνο που και που
έναν ψίθυρο κουβαλάει μαζί του ο αέρας που τις ερήμους σηκώνει.
Εδώ κι εκεί,
χαμένη,
εξαυλωμένη,
εγώ και η ψυχή μου η μπλεγμένη,
και κανείς ποτέ δεν θα μας ξαναδεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: