για τις ψυχες μας

ειναι τα μεσημερια αυτα παλι εδω
που θελεις ολα να τ ακουσεις, ολα να τα δεις,
να ζησεις.
ειναι που τα τζιτζικια ειναι εκει εξω τωρα πια,
και το στηθος ανεβοκατεβαινει
σε αλλους ρυθμους,
κι αερας μπαινει απ τα ανοιχτα παραθυρα καθε στιγμη.
ειναι που ρχονται μνημες,
και μπλεκουν τα υφαντα τους με ονειρα,
και σε αφηνουν καθυδρο, να μην μπορεις να κοιμηθεις,
γιατι ολη η ζωη εκει εξω συμβαινει, τωρα, τωρα, τωρα.
κι αν τα νησια ηταν μια δρασκελια, μια ανασα,
τωρα κιολας θα σ επαιρνα να φυγουμε, να αναπνευσουμε.
να χαθουμε στον ηλιο τoυ μεσημεριου,
να ανταλλαξουμε τις βαριες σκιες μας με ισκιους πευκων,
τις ψυχες μας να πουλησουμε για λιγη μουσικη μονοτονη,
κι ερωτας μια για παντα να γινουμε,
μες στα πλακοστρωτα, τα πουσια, τα μαντρακια και το κυμα.
ν αποτιναξουμε την αγριαδα των καιρων,
να συγχωρεσουμε οσα περασαν και δεν ηρθαν,
και να ορκιστουμε,
μ ενα αλμυρο φιλι στο βλεμμα να τρεμοπαιζει,
αλλα μεσημερια ποτε μας να μη χασουμε.

(και καθε χρονο ωδη στο καλοκαιρι,
και καθε χρονο μου ξεγλιστραει απ τα χερια)