Ποτε γκριζωσαν οι ουρανοι και ποτε εμαθα να σβηνω.
Ποτε ξεχασα να γραφω
και ποτε αποφασισα να μη γραφω οπως γραφω αλλα να γραφω επειδη απλα γραφω.
Κι εγω μπερδευτηκα μη μου φοβασαι.
Ποτε δεν βλεπεις ομως την τροχια που παιρνεις.
Αλλιως δεν θα την εκανες.
Πλασματα υπεροπτικα,
που παντα για το υπερτατο γεννιουνται.
(τι λες να επιστρεψουμε σ αυτα που μαθαμε;)
3 σχόλια:
Δεν είναι που δεν συνειδητοποιήσαμε τι έχει γίνει... Είναι που αρχίζουμε να το νιώθουμε στο δέρμα μας και όταν περάσει λίγος καιρός, ξεχνάμε πώς φτάσαμε εδώ... Και ζητάμε τα παλιά με διαδικασίες συνοπτικές. Παρακάτω πηγαίνει η ζωή όμως... Το να τρέξεις πίσω θέλει ειδικές συνθήκες και προϋποθέσεις για να γίνει χωρίς να είναι καταστροφικό...!
Καλό σου βράδυ!
έχουν αλλάξει πολλά,προφανώς..
όλα αλλάζουν,όμως..
και θα μάθουμε να σβήνουμε,
και θα ξεχνάμε να γράφουμε..
και θ'αλλάζουμε,συνεχώς.
=|
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου