ακοπα,
μα οχι παντα,
γιατι ξερει και να μου ξεγλιστραει,
οσο εγω παιρνω ανασες απο βροχη και κλικ μονοτονα,
τοσο πιο βιαια μου λειπεις,
σα να
σαν
σαν
σαν να επρεπε να εισαι παντα εδω.
Και πιο διεστραμμενα.
Μα πως να τα γραψω αυτα,
αφου θα πρεπει μετα να τα δεχτω.
3 σχόλια:
τόσο όμορφο.
τόσο αληθινό
μας έλειψες κοριτσάκι =)
Αυτό είναι το πιο δύσκολο απ'όλα. Να το δεχτούμε. Η αντίσταση πονάει παραπάνω όμως..
Να 'το, ξανά, το κορίτσι που λείπει!!!
:-)
Δημοσίευση σχολίου