Οι κερασιες σου με ακολουθουν
οπου κι αν παω,
σαν μιας πριγκιπισσας
παγωμενης
μεσα στην ανοιξη ακολουθοι.
Με περιβαλλουν ασφυκτικα γλυκα
με τα ανθισμενα ξιφη τους,
κρατανε τους ανεπιθυμητους μακρυα.
Οι κερασιες σου κι ας μην εχουν αρωμα
μυριζουν,
με υπνωτιζουνε,
με κανουν παιδι.
Να τρεξω να κοψω τα ανθη σου,
κι ας τα χωσω αδιαφορα στις τσεπες μου μετα.
(τα ωραιοτερα, μεγαλυτερα ψεμματα ο ιδιος σου ο εαυτος θα σου τα πει. μην κανεις τον κοπο απο αλλους να τα δεχτεις)
8 σχόλια:
ωραία η ανάγνωση αυτού του κειμένου.
καλό Σαββατόβραδο!
Πολύ σωστά ! Και τέλεια η φωτογραφία επίσης :) Η αλήθεια άλλωστε, συνήθως προσβάλει.. Φιλάκια *
Μα πόσο σ'αγαπάω. Αλήθεια!
και τι θα γίνει αν αποδειχτεί πως στο τέλος ακόμα και οι κερασιές έχουν αγκάθια?προφανώς εσύ θα συνεχίζεις να κόβεις τα άνθη τους,απομυζώντας κάθε γλυκό τους ψέμα,καθώς θα χάνεσαι στη δίνη του αναπόφευκτου.
*Καλό σου απόγευμα γλυκιά Nalia.
με ταξίδεψες για ακόμα μια φορά♥
Πανέμορφα και παραστατικά είναι τα λόγια, καθώς και η ανοιξιάτικη φωτογραφία!!!
Και είναι τόσο αληθινά!
Γιατί αποκαλείς "ψεύτικη" την βόλτα;
μ'αρέσει πολύ πολύ..Αλλά μου αφήνει κάτι μελαγχολικό ακόμα..
Καληνύχτα<3
Αα είναι πολύ ωραίο,αλλά όντως αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία!
καληνύχταα*
Μελαγχολικό, μα συνάμα όμορφο, κι λαμπερό...
καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου