ροζ φλαμινγκο

Και η ζωη γινεται ενα ροζ φλαμινγκο ποτε ποτε.
Ενα ζωηρο ροζ φλαμινγκο που καβαλαω με φορα,
ανεμιζοντας την πολυχρωμη παντιερα μου.
Και με παει και με φερνει,
και δε με γυρναει παντα,
μοναχα με τρεχει σε τοπια
πότε ασπρομαυρα,
πότε θλιμμενα
πότε γνωριμα,
πότε απεραντα.
Αυτο το ροζ φλαμινγκο!
Με παει σε φωτογραφιες μεσα,
με τρυπωνει,
και διασχιζουμε μαζι ερημους και λιμνες αγονες.
Και η σημαια να ανεμιζει.
Και κοιμαμαι στην πλατη του καμια φορα κι αυτο ακομα με παει,
και με φερνει,
και κοντοστεκεται,
και τρεχει παλι,
γιατι καμαρωνει το ροζ του που αστραφτει στον ηλιο.
Το ροζ φλαμινγκο μου!
Με παει σε βυθους,
μου κλεβει τα κοραλλια μου
και καθε τοσοδουλικο μαργαριταρι,
και μετα,
να σου,
μου το περναει στο λαιμο ξανα σα φυλαχτο,
καθε κοραλλι και καθε μαργαριταρι
και καθε κυμα που τα γεννησε.
Ατακτο φλαμινγκο,
χτυπαω τα ποδια μου για χαλιναρια στα πλαγια του,
κι αυτο του κεφαλιου του...