συστολή

Παράξενο πως
τα χρώματα αλλάζουνε της μέρας,
ανάλογα με τη διαστολή της κόρης των ματιών.
Σήμερα γκρι,
χθες κιόλας κίτρινο φανταχτερό,
κι ας ήταν γκρι οι ουρανοί ολούθε,
το ίδιο γκρι πως γίνεται και μπλε του ουρανού και μαύρο,
και κόκκινο,
σπανίως βέβαια,
σπανίως,
εκεί που η κόρη κοντεύει να εκραγεί,
ανάλογα πάντα,
ανάλογα,
παράξενο πως.
Παράξενο πως,
οι μέρες παίρνουν αποχρώσεις,
σαν απο μόνες τους θαρρεις,
και σε βουτάνε σε καμβάδες πνιγηρούς,
τα χρώματά τους λιώνουν γύρω σου κι εσύ,
εσύ γλιστράς,
εσύ πινέλο δεν κρατάς,
εσύ τα μάτια μισάνοιχτα κρατάς,
εσύ το λίγο διάφανο της ψυχής γυρεύεις,
που θα δεχτεί
το γκρι να γίνει άσπρο.

μπραιγ

Κι όπως τα χέρια σου δειλά αγγίζω,
βεβαίως ένα τη φορά,
δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Ποιό περιστέρι θα φτερουγίσει κατα που,
ποιός μύθος στις φλέβες σου απάνω
θα ρθει να ξαποστάσει,
ποιό ρίγος θα αναστηθεί ετούτη τη φορά,
λες και κουμπιά πατάω,
λες και σε μπραιγ σου μιλάω,
να κοίτα,
εδώ σ' αγαπώ, εδώ σε θέλω, εδώ δεν ξέρω.
Όταν τα χέρια σου κλειδώνουν στα δικά μου,
δεν ξέρω πια
ο ανθρώπος τι είναι,
γιατί ζει,
γιατί ξυπνάει,
αν όχι για να ανατριχιάζει.
Αν όχι για να περιμένει.